Een dag van ongeloof

Wat een verschrikkelijk bericht vanochtend. Na 3 dagen zo goed als afgesloten te zijn geweest van de buitenwereld door het slechte bereik, komt het bericht ons ter ore dat toeristen worden teruggehaald vanuit Sri Lanka vanwege de onveilige situaties en instabiliteit. Reisorganisaties halen hun klanten terug, het reisadvies is aangepast naar code oranje: alleen essentiële reizen.

Het eerste wat we denken is: huh, hoe kan dat nou, wat is er nog meer gebeurd? Dagelijks hebben we contact met onze agent, chauffeur, hotelpersoneel en andere reizigers en ondanks de avondklok van 22.00 tot 04.00 uur en de waakzaamheid, blijft het onrustig, maar kunnen we prima onze reis maken zoals gepland. Onze agent weet precies waar we heen kunnen en waar niet.

Om meer informatie te krijgen hebben we geprobeerd om internetverbinding te krijgen, maar helaas zitten we in een gebied zonder bereik. Dan maar het noodnummer in Nederland gebeld voor meer informatie: het blijkt te kloppen, we moeten terug en we horen nog wanneer. De andere gasten en het personeel waren nog niet op de hoogte van deze nieuwe situatie en vol ongeloof kijken we elkaar allemaal aan. Wat nu?

De andere gasten gaan ook bellen met hun contactpersonen en het personeel is ontzettend verdrietig, want dit kan een flinke impact hebben op het toerisme. Geen gasten, geen werk, geen geld... Vol ongeloof kijken we elkaar een paar minuten zwijgend aan, ieder met zijn eigen gedachten.

Dagelijks kregen we wel in gebieden met internetverbinding berichten van iedereen binnen of alles goed met ons gaat, daar waren we wel een uurtje mee bezig om iedereen in te lichten dat we in orde zijn. Naast bezoeken waren we ook vooral bezig om informatie op te zoeken in de beperkte tijd. Maar altijd vertrouwden we op het lokale nieuws en de adviezen van de agent en ervaren chauffeur. Heel lief al die berichten steeds, maar voor ons een groot vraagteken en zeer onwerkelijk, ondanks dat we weten welk afschuwelijk drama zich hier heeft afgespeeld.

We hebben de agent gebeld en de situatie uitgelegd om actie te ondernemen en we zullen later als we beter bereikbaar zijn teruggebeld worden. Vandaag staat namelijk ook Kandy op het programma en we wisten al dat we het centrum beter konden mijden. Maar we hebben een accommodatie buiten het centrum geboekt, kleinschalig, dus het zou geen probleem zijn. Wel konden we beter dan wel in de accommodatie verblijven en er niet op uitgaan was het advies. 

De meiden lagen nietsvermoedend nog te slapen, dus nadat ze wakker werden, hebben we ze moeten vertellen dat de reis niet verder volgens plan zou verlopen en dat we alweer terug moeten. Tranen en boosheid volgden, waarom!? Wat een verdriet. We hebben samen gelachen en gehuild en toen maar de koffers ingepakt voor ons vertrek naar de volgende plaats.

Bij aankomst bij de hoofdweg staat Sisira ons zoals gebruikelijk al weer op ons te wachten. Hij is inmiddels ook op de hoogte en al gauw belt de agent ons terug. Het klopt, toeristen worden teruggehaald en dat betekent dat we in afwachting van de vluchtgegevens beter nog een nacht in de omgeving kunnen blijven en een mooie accommodatie in de natuur word voor ons geregeld. Wederom kleinschalig en afgelegen, dus veilig. We hebben deze accommodatie eergisteren bezocht en toen zeiden de meiden al dat, mochten we teruggaan (volgend jaar dan toch pap en mam?), ze hier wel wilden overnachten.

Ondertussen besluiten we na navraag of het veilig is, een bezoek aan de rotstempels van Dambulla te brengen.

Wat een prachtig tempelcomplex, zo kleurrijk. Verdeeld over 5 grotten zijn vele kleurrijke muurschilderingen en boeddha beelden te zien. Overal lopen brutale aapjes in de rondte, dus oppassen geblazen met de tassen. We besluiten wederom een gids te huren voor meer achtergrondinformatie. En ook wordt al snel duidelijk hoe ernstig dit de mensen hier beïnvloed: noreaal komen dagelijks zo'n 1500 tot 2000 toeristen. Vandaag werden maximaal 150 toeristen verwacht. Het is uitgestorven! Voor de foto's ideaal natuurlijk, maar hierdoor kunnen de mensen hier nauwelijks rondkomen. Wat triest.

We besluiten om tegen een kleine bijdrage ons te laten zegenen voor een gelukkig en lang leven en traditioneel wordt een wit armbandje onder een zanggebed omgeknoopt. 

Terug de vele trappen naar beneden, komen we wel de vele brutale aapjes tegen, oppassen geblazen voor onze tassen! Hier besluiten we souvenirs te kopen en hebben goed onderhandeld.

Na dit bezoek rijden we naar onze accommodatie in Habarana. Hier is een inchecktraditie van toepassing, ieder van ons steekt een kaars aan.

We verblijven in een duplex familiechalet, een enorm huis met 2 verdiepingen, 2 badkamers, 4 toiletten. Het enthousiasme van de meiden blijkt uit de vele oh's en de ah's van de meiden: 'Wij slapen boven pap en mam'. Ok! Eva trekt haar badkleding aan en duikt het zwembad in. Sofie is blij met de gratis wifi en stelt iedereen in Nederland op de hoogte.

En dan gaat alles snel. Na wat heen en weer gebel met Nederland worden de vluchtplannen duidelijk. Overmorgen moeten we terug, wel met een overstap van 8 uur, maar een hotelkamer op de airport wordt ook geregeld door mijn lieve collega's. Ze hebben het er maar druk mee. We wilden heel graag onze vakantie voortzetten op een andere bestemming, maar dit blijkt niet mogelijk, dan worden de tickets niet vergoed. 

Onze agent regelt onze laatste overnachting voor morgen in Bentota, dichterbij de luchthaven en aan de kust gelegen. Daar zal hij ook met zijn gezin naar toe komen voor een overnachting om gezamenlijk onze reis mooi af te kunnen sluiten.

Wat een verdrietige dag uiteindelijk. Wederom van alle kanten berichten dat iedereen zo blij is dat we terugkomen en wij zitten verslagen in onze kamer voor ons uit te staren en de koffers gereed te maken voor de terugvlucht. En dat na pas 5 dagen in dit prachtige land te zijn.